Callaloo, zielona zupa z Karaibów

Callaloo to bardzo zielona zupa z Karaibów - można wręcz powiedzeć potrawa narodowa tego regionu - z korzaniami w Trinidad i Tobago, ale też niezwykle popularna w Guyana, na Jamajce, Haiti i okolicach. Zupa przywędrowała do tych rejonów wraz z niewolnikami z Afryki Zachodniej w latach 1700-setnych.

Głównym, oryginalnym składnikiem tej, niewinnie prostej,  zupy są liście rośliny o wielu nazwach. W wielu różnych przepisach i regionach spotkamy się z takimi nazwami jak: callaloo lub bhaaji, lecz również coco, tannia, bhaaji,  taro, amaranth lub dasheen bush. Można też spotkać się po prostu z określeniem "callaloo bush". Jednym słowem pomieszanie z poplątaniem i doprawdy gdyby się chciało dociec, które liście są tymi właściwymi, zagubimy się i przy okazji osiwiejemy.

Więc jakkolwiek skomplikowanie by to nie brzmiało, można te wszystkie egzotyczne liście zastąpić po prostu szpinakiem, lub czym innym bardzo zielonym - pewnie nawet pokrzywą, a najpewniej rukwią wodną.

Mniejsza z tym, ja miałam szpinak i na tym się oparłam, przygotowując jedną z tysiąca wersji Callaloo, wegetariańską (są również nie-wegetariańskie w dużym wyborze), ponieważ bardzo mi jakoś to do całej zieloności tej zupy pasowało.

• 2 łyżki oleju z orzechów ziemnych
• 2 drobno posiekane cebule, lub jedna duża
• 2 ząbki czosnku przeciśnięte przez praskę
• 3/4 kg liści szpinaku (lub innej zieleniny tego rodzaju)
• 1 młoda cukinia (niekoniecznie)
• 1 papryka chili drobno pokrojona
• 1/2 l bulionu z kurczaka lub warzywnego
• 1,5 łyżeczki kuminu
• 1,5 zmielonej kolendry
• 250 ml mleka kokosowego
• 250 ml słodkiej śmietanki
• sól
• sok z limonek

Na oleju podsmażyć cebulę, czosnek i pozbawione pestek chili, dodać po chwili przyprawy i poddusić jeszcze chwilkę. Jeśli oprócz liściastej zieleniny używamy cukinii lub np. okry (którą też oczywiście można dodać do zupy) należy je dodać w tym momencie. Następnie dolać wszystkie płyny i pogotować kilka minut. Autor przepisu *, z którego korzystałam, zaleca gotowanie przez 30 minut, szczerze mówiąc, nie wiem dlaczego. Dodać liście i pogotować 5 minut. Zmiksować zupę dokładnie i podować z odrobiną mleka kokosowego i soku z limonki.

Zupa jest zaskakująca, można ją pokochać lub przeciwnie całkowicie odrzucić. Niestety jedyną osobą w domu, która mogła przetestować jej smak byłam ja. Autor przepisu zalecał dodanie 2 papryczek rodzaju Birds eye, więc pomyślałam sobie, że dodanie jednej habanero będzie zupełnie ok. Myliłam się niestety, musiałam trafić na habanero o mocy 500.000 w scali Scoville;)**. Ale dałam radę i wielbicielom wszelkiej zieleniny bardzo zupę polecam, ale też zachęcam do ostrożności w doborze chili do niej. Myśle, że najczęściej spotykany Spanish Peppar, będzie zupełnie wystarczający.

Habanero należy, do jednej z pięciu grup chili, mianowicie, Capsicum chinense . Nazwa jest bardzo myląca ponieważ sugeruje, że habanero pochodziłoby z Chin, gdy gdy tak na prawdę wywodzi się z Ameryki Południowej i Karaibów.

Rodzina Capsicum chinense otrzymała swoją nazwę w roku 1776 av , a jej ojcem chrzestnym był holenderski fizyk :D Nikolaus von Jacquin, który w latach 1754 till 1759 zbierał różne rośliny na Karaibach dla cesarza Franciszka I.  Ciekawe, swoja drogą dlaczego akurat fizyk dostał takie zlecenie. 

Habanero jest jednym z najbardziej ostrych gatunków chili.

Moc habanero waha się między 40.000 - 500.000 Scoville,

co można porównać do cayenne 35.000 - 55.000 Scoville,

lub słabiutkiego peperoni 500 - 1000 Scoville

** Skala Scoville (The Scoville scale) jest miarą ostrości papryki chili, a jej nazwa pochodzi od twórcy tego testu Wilbura Scoville. Więcej bardzo ciekawych informacji na ten temat można znaleźć tutaj.

   * Przepis pochodzi z książki Marcusa

Samuelssona pt. Africa on my mind, 

The Soul of a new Cuisine. A Discovery

of the Foods and Flavors of Africa.

Marcus, urodzony w Etiopii, wychowany

w Szwecji, mieszka obecnie w Nowym

Jorku, w dzielnicy Harlem, gdzie prowadzi

2 restauracje, m.in. Aquavit. Jest on

przedstawicielem nowej kuchni

skandynawskiej oraz propagatorem

kuchni etnicznych, w tym oczywiście

swojego rodzinnego kraju.