Amerykańska zupa z kukurydzy z bekonem

Historia gotowania tej zupy przeze mnie ma dobrych kilka lat. Pierwszy raz usłyszałam, a raczej przeczytałam o niej w relacji z parapetówki jednego z naszych przyjaciół - już wtedy mnie zainteresowała. Wyżej wymieniony przyjaciel gościł u nas w Sztokholmie i na jedną z kolacji zaproponował właśnie tę zupę przeciw czemu oczywiście nie protestowaliśmy. Zupa nam smakowała, ale jakoś byliśmy nieuważni i nie zanotowaliśmy szczegółów jej przygotowywania. Po jakimś czasie poprosiłam M. o podanie mi przepisu na nią, na co on odpowiedział: ależ LidKo masz przecież tę książkę z której pochodzi przepis. Miał na myśli  "Zupy" z cudownej serii Könemann  Le Cordon Blue. Książkę mam i przewertowałam ją oczywiście z 15 razy w poszukiwaniu tegoż właśnie przepisu - daremnie. Ponowiłam więc prośbę o przepis i okazało się, że jest rzeczywiście w tej serii,  ale w częśći poświęconej ziemniakom, której akurat nie mam.  No nic w końcu przepis dostałam i przyszedł czas na moją wersję* tej właśnie zupy. Nie wiem co prawda dlaczego jest to amerykańska zupa - z powodu kukurydzy? - ale mniejsza z tym - jest pyszna.

Na 4 osoby:

• 140 g bekonu, jak najchudszego
• 3-4 ziemniaki
• 400 g ziaren kukurydzy- u mnie mrożona
• 1 l bulionu warzywnego
• 2 łodygi selera naciowego
• oliwa
• sól & pieprz
• 3 ząbki czosnku
• kurkuma dla ładniejszego koloru ;)
• pietruszka lub kolendra

Zrumienić pokrojony  bekon i część odłożyć na papierowy ręcznik. Lekko podrumienić pokrojone ziemniaki i seler. Dodać bulion i kukurydzę. Gotować do momentu gdy ziemniaki będą miękkie (ok. 10 min.). Wyjąć trochę ziemniaków z kukurydzą i odłożyć na bok. Zmiksować resztę. Dodać odłożone ziemniaki i kukurydzę. Podawać posypane odsączonym z nadmiaru tłuszczu bekonem i ulubioną zieleniną.

* W oryginalnym przepisie jest boczek, który zawsze zastępuję bekonem. Nie ma czosnku i selera a ja uważam, że czosnek podnosi smak wszystkiego;) więc prawie nie gotuję bez niego - a seler mi bardzo tu pasował. No i w oryginale zupa nie jest miksowana - ja bardzo często miksuję część a część składników dodaję potem - bardzo lubię kremowe zupy, ale jest też przyjemnie w coś się wgryźć momentami.  To były moje zmiany, więc dlatego używam zwrotu moja wersja.

O przewadze lumaconi nad cannelloni i lasange ;)

Zawsze mi się podobały takie duże muszle makaronowe, ale jakoś do tej pory ich nie przygotowywałam. Teraz wiem, że na pewno będę je robić częściej, tym bardziej, że uwielbiamy wszyscy zapiekane makarony. Poza tym dużo łatwiej nadziewa się muszle niż na przykład cannelloni i zdecydowanie łatwiej nakłada gotowe  porcje niż w przypadku lasagne. Czyli jednym słowem same zalety ;) Kupiłam muszle w trzech kolorach (lumaconi tricolori), jakoś najładniej do mnie przemawiały. Następnym razem zrobię je pewnie w wersji wegetariańskiej lub po prostu innej.

Zapiekane lumaconi na 4-6 osób:

• 18 muszli
• 400 g mięsa wołowego mielonego
• 4 szalotki
• 3 ząbki czosnku
• 100 g bekonu
• garść suszonych pomidorów
• ostra czerwona papryczka
• sól, pieprz, pietruszka, tymianek lub inne ulubione zioła
• 4 łyżki koncentratu pomidorowego
• oliwa
• 200 ml białego sosu serowego*
• 200 ml sosu pomidorowego**
• 50-70  parmesanu

 Sposób wykonania:

Mięso obsmażyc na oliwie, dodać sól i pieprz. Drobno pokrojony bekon usmażyć, dodać do niego pokrojone szalotki  i wyciśnięty czosnek. Wymieszać mięso z bekonem i cebulą, dodać pokrojone drobno suszone pomidory, pokrojoną papryczkę, koncentrat pomidorowy i przyprawy. Ponieważ lubię ostre rzeczy dodałam jeszcze trochę chili.

Muszle ugotować al dente w osolonej wodzie z odrobiną oliwy. Odcedzić i przelać zimną wodą, żeby się nie sklejały.

Do każdej muszli nałożyć odpowiednią ilość nadzienia. Formę żaroodporną posmarować oliwą, nałożyć sos pomidorowy, ułożyć na nim nadziane muszle. Każdą polać serowym beszamelem i posypać parmezanem i jakimś ziołem. Zapiekać 10 minut pod folią alumioniową i 10 minut odkryte w temperaturze ok. 200 stopni. Podać i delektować się.

* Serowy beszamel 600 ml, czyli ok. 4 porcji:

• 600 ml mleka
• 1 listek laurowy
• kilka ziaren czarnego pieprzu
• szczypta gałki muszkatołowej
• ok. 60 g mąki
• ok. 60 g masła
• sól i pieprz
• ok. 50 g utartego parmezanu, gruyere lub innego "wyraźnego" sera.

1. Wlać mleko do garnka o grubym dnie dodać liść laurowy, ziarenka pieprzu i gałkę i gotować na średnim ogniudoprowadzając do wrzenia. Zdjąć z ognia, przykryć i odstawić na 10 min. Przecedzić do innego naczynia.
2.  Roztopić masło, wsypać mąkę i podgrzewać na małym ogniu około minuty mieszając. Mąka nie może zbrązowieć.
3. Zdjąć garnek z ognia i stopniowo, cały mieszając dolewać mleko. Następnie postawić garnek na małym ogniu i ostrożnie zagotować - po czym gotować ok. 2 minut - sos ma być gładki i gęsty. Doprawić solą i pieprzem.
4. Dodać utarty ser i wymieszać ponownie.

** Szybki sos pomidorowy ok. 400 ml:

• kartonik dobrych pomidorów pelati ok. 400 g
• 1 ząbek czosnku, ewentualnie cebula bardzo drobno pokrojona
• sól, pieprz, bazylia, pietruszka i oregano według uznania.

Zeszklić cebulę, dodać wyciśnięty czosnek i przyprawy. Dodać pokrojone pomidory i pogotować kilka minut.

Fricassé z cielęciny, pora i suszonych pomidorów

Po zrobieniu sznycli po szwajcarsku - których zdjęcia nie udało mi się zrobić, gdyż zostały natychmiast pochłonięte - został mi nieduży kawałek dobrej cielęciny. Ten nieduży kawałek miał stanowić bazę dla obiadu , który wystarczy dla 3 osób. Do pomocy wzięłam dorodnego pora, niezbędnego w mojej kuchni czosnku, garść suszonych pomidorów, oraz trochę świeżych ziół. I w 15 minut obiad był gotowy:. Nie bardzo wiedziałam jak to nazwać, ale ponieważ jakoś nie lubię słowa potrawka, więc wybrałam ładniej brzmiące francuskie słowo fricassé. Jeśli użyłam tej nazwy w sposób niewłaściwy, mam nadzieję, że ktoś życzliwy mnie poprawi ;)

3 porcje:

• 300 g ładnej cielęciny
• 1 duży por
• 5-6 suszonych pomidorów
• 2 ząbki czosnku
• kilka łyżek creme fraiche
• 100 ml śmietanki 15%
• sól & pieprz, bazylia, oregano, pietruszka wg. uznania
• 2 łyżki oliwy
  

 Wykonanie:
Cielęcinę  pokroić na cienkie plastry, a następnie prawie posiekać na małe kawałki. Posolić i popieprzyć i bardzo szybko podsmażyć na rozgrzanej oliwie i odłożyć . Umytego pora pokroić i poddusić kilka minut, dodać pokrojone suszone pomidory oraz wyciśniety czosnek. Dodoć creme fraiche i śmietankę oraz odłożone uprzednio mięso. Wymieszać całość dokładnie i dusić chwilkę razem nie doprowadzając do zagotowania. Dodać drobno pokrojone zioła i ewentualnie doprawić według uznania. Gotowe! Podałam z  ziemniaczanymi gniochi, ale nie własnej roboty  - 15 minut to za mało na ich utoczenie ;)

Zrazy wołowe zawijane...pyszne :)

Wołowe zrazy zawijane to jedno z moich ulubionych zimowych, polskich  dań. Bardzo długo nie robiłam ich sama i do debiutu doszło gdy grupa moich kolegów z pracy - pochodzących z różnych krajów - postanowiła zorganizować kolację prezentującą nasze kuchnie narodowe. Byłam jedną z osób na które wypadło zrobienie dania głównego. Postanowiłam zaprezentować właśnie zrazy z kaszą gryczaną i gdzieś w sieci znalazłam przepis, który mi przypadł do gustu. Niestety nie mogę podać źródła, ponieważ strona jest już nie do odnalezienia, a i przepis został z upływem lat zmodyfikowany i to mocno. Zresztą każdy ma swój najlepszy przepis i niech tak będzie;)

Zrazy wołowe zawijane:

• 800 g rostbefu wołowego w cienkich plastrach
• 150 g chudego wędzonego bekonu
• 3-4 ogórki konserwowe lub odpowiednia ilość korniszonów
• 2-3 średnie cebule
• masło lub oliwa do smażenia
• 4 łyżeczki musztardy Dijon
• 3-4 łyżki pasztetu np. z dzika
• przyprawy: sól, pieprz, liść laurowy, ziele angielskie i inne
• małe wykałaczki lub nitka
• garść suszonych prawdziwków
• kilka suszonych pomidorów (opcjonalnie)
• 100 ml śmietany

Wykonanie:

Ja kupuję mięso już przygotowane (tzw. lövbiff - czyli cieniutkie plastry odpowiedniej wołowiny), ale jeśli przygotowujecie mięso sami, należy je pokroić na plastry o ok. 1 cm grubości i rozbić. 

Cebulę obrać  i pokroić w cienkie piórka,a ogórki w ćwiartki. Podobnie suszone pomidory. Płaty mięsa oprószyć solą i pieprzem i cienko posmarować musztardą i pasztetem (uwierzcie, że ten pasztet naprawdę znakomicie się sprawdza). Na każdym płacie ułożyć plasterek bekonu, piórka cebuli, kawałek ogórka i kawałek pomidora. 

Ciasno zwinąć i obwiązać nicią kuchenną lub spiąć wykałaczkami. Zrazy usmażyć na gorącym tłuszczu, rumieniąc je ze wszystkich stron. Podsmażone zrazy włożyć do rondla razem z pokrojoną w grube plastry cebulą i zalać bulionem grzybowym lub wołowym tak, aby płyn przykrył mięso. Dodać listek laurowy, ziarenka pieprzu i ziela angielskiego i dusić na małym ogniu, aż zrazy będą miękkie.  Ja dałam do sosu też wodę, w której gotowały się grzyby i same grzyby drobno pokrojone.  Wyjąć zrazy i usunąć  nici lub wykałaczki oraz wyjąc liście laurowe z sosu. Zmiksować sos i ewentualnie doprawić oraz dodać smietanę. Włożyć zrazy z powrotem i podgrzać. Podawać z kaszą gryczaną - u mnie obowiązkowa - lub z czym innym.

"Kapuśniaczki" z grzybami

Przepis na ciasto kapuśniaczkowe pochodzi od Quinomatorki, która prezentowała go zarówno na swoim blogu jak i w GP.  Chodziły za mną te kapuśniaczki od bradzo dawna. Miałam je zobić na Wigilię - właśnie z kapustą - ale los chciał inaczej i wigilijne przygotowania przechorowałam. Ale ponieważ co się odwlecze... przyszła w końcu pora na ich zrobienie, ale nie z kapustą tylko na pierwszy ogień z grzybami. Ja zrobiłam ciasto według przepisu Moniki zamieszczonego na naszym blogu tutaj  (trochę zmienionego w stosunku do oryginału na blogu Quino).  Monika zrobiła prawdziwe kapuśniaczki, czyli z kapustą;)

Ciasto na ok 16 kapuśniaczków:

• 400 g mąki pszennej
• 15 g świeżych drożdży
• ok. pół szklanki mleka
• 1 jajo, 1 żółtko
• 1 łyżeczka soli
• 2 łyżeczki cukru
• 1 jajko do posmarowania gotowych bułeczek 

A teraz cytuję za Moniką jak zrobić ciasto:

Świeże drożdże rozetrzeć z cukrem i odrobiną mleka, poczekać aż zabąblują, wlać do mąki, dodać resztę składników, wyrobić gładkie i elastyczne ciasto, odstawić do wyrośnięcia (około godziny).
Zagnieść, podzielić na 14-16 części, każdą rozwałkować, kłaść na dłoni, nałożyć nadzienie, zlepić zakładając brzegi do środka, układać zlepieniem do dołu na blasze wyłożonej silikonem lub papierem.  Ja co prawda ciasta nie wałkowałam, tylko po podzieleniu rozciągałam je i nakładałam farsz.

Farsz grzybowy:

• 600 g pieczarek
• 2 cebule, poszatkowane
• 3 ząbki czosnku, wyciśnięte
• 100 g ostrego sera żółtego (cheddar)
• 2 jajka ugotowane na twardo
• garść suszonych prawdziwków
• sól, pieprz, pietruszka

Obrane i utarte pieczarki udusić na patelni na maśle lub oliwie. Dodać czosnek, przyprawy i uduszoną cebulę. Wymieszać razem z utartym serem i rozgniecionymi jajkami oraz pokrojonymi, ugotowanymi prawdziwkami.  Nałożyć nadzienie i zlepione pierożki układać na blasze. Pozwolić im rosnąć jeszcze ok. 1 godziny. Gotowe kapuśniaczki posmarować rozbełatanym jajkiem i posypać czym się chce. U mnie odrobina soli w płatkach i papryki. Ciasto jest znakomite i bułeczki pysznie smakują z kubkiem czerwonego barszczu. Polecam gorąco :)

Awokado w podwójnej roli głównej

Najwyraźniej zaczął się sezon na awokado. Na początek chcę zaprezentować dwa moje ulubione, i jak zwykle super proste przepisy. Jeden na dip awokadowy - wariację na temat pasty kanapkowej prezentowanej tutaj - drugi na prostą, lecz bardzo sympatyczną przystawkę. Zresztą obie propozycje znakomicie pasują jako przystawka.

Dip z awokado:

• 3 dojrzałe awokado
• 2 wyciśnięte ząbki czosnku
• 2 dl creme fraiche lub gęstego jogurtu
• 100 g sera typu feta
• świeże zioła np. bazylia, oregano, szałwia, pietruszka
• ewentualnie kilka kropli sambal oelek.

Awokado przeciąć na połówki,   wydrążyć i rozgnieść. Wymieszać z pozostałymi składnikami. Podawać z chipsami kukurydzianymi lub chipsami z chleba typu pita. Chlebki pita pokroić na trójkąty, posmarawać oliwą i podpiec chwilę w nagrzanym do 180 stopni piekarniku.

**************

Awokado na przystawkę dla 4 osób:

4 dojrzałe awokado przeciąć na połowki i wydrążyć zachowując skórkę. Miąższ awokado rozgnieść dokładnie widelcem lub praską i wymieszać z 200g creme fraiche i 1 rozgniecionym ząbkiem czosnku. Nałożyć masę do zachowanych skorupek. Tuż przed podaniem nałożyć po 1 łyzeczce czarnej ikry - np. kaviar firmy ABBA na każdą połówkę.

Niezwykle proste, ale sprawdza się zawsze, a poza tym zajmuje tylko 5 minut.

W najbliższym czasie postaram się może zamieścić kilka przepisów na sałatki z awokado. Trzeba korzystać z sezonu:)

Awokado, które kupujemy są najczęściej  niedojrzałe. Dojrzewanie można przyśpieszyć wkładając  do papierowej torebki owoc awokado wraz dojrzałym jabłkiem - wytwarzającym etylen -  i umieścić w temperaturze pokojowej.